ยอดหมอหญิงพาลูกบุกพระนคร

ตระกูลหนาน

ภายในเรือนนอกที่ทิ้งร้าง

หนานเยียนนอนอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรง ภายในหัวหวนนึกถึงคืนนั้นเมื่อสิบเดือนก่อน ที่ตัวเองมองดูบุรุษทาบทับบนตัวนางอย่างตื่นตระหนก แววตาปะปนไปด้วยความหวาดกลัวและความตื่นตระหนก

“ช่วยข้าด้วย ข้าจะรับผิดชอบต่อเจ้า” เสียงของบุรุษทุ้มต่ำ

ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้างดงามเย็นชาเย่อหยิ่งราวกับพระเจ้า ราวกับสิงโตจ้องมองเหยื่อ

ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ ความหวาดกลัวมักจะตามติดนางมาเสมอ

ตอนนี้……

จู่ๆ ร่างกายท่อนล่างก็มีความร้อนวาบอย่างรุนแรงไหลออกมา สีหน้าที่ขาวซีดของนางก็ยิ่งซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด

ถุงน้ำคร่ำแตกแล้ว

นางกำลังจะคลอด!

ใช่แล้ว นางตั้งครรภ์

หลังถูกหนานหยุนโหรวน้องสาวต่างมารดารู้เรื่องนี้ นางก็ถูกขังอยู่ในเรือนนอก

“ไม่ได้ ข้าต้องคิดหาวิธีหนี ไม่เช่นนั้นหนานหยุนโหรวจักต้องไม่ปล่อยลูกของข้าไปเป็นแน่”

หนานเยียนฝืนความเจ็บปวดลุกขึ้นยืน และก้าวเดินไปยังหน้าประตู

“เปิดประตู ข้าต้องการพบจวีนเจี๋ยเฉิน ข้าต้องการพบเซ่อเจิ้งอ๋องจวีนเจี๋ยเฉิน!” เสียงของนางแหบแห้ง ตะโกนด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

จวีนเจี๋ยเฉิน ท่านอ๋องผู้มีเกียรติสูงสุดแห่งแคว้นต้าเฟิ่ง และเป็นพ่อของทารกในท้องของนาง!

ตอนนี้นางมีแค่ต้องตามหาจวีนเจี๋ยเฉินเท่านั้น จึงจะสามารถช่วยลูกของนางได้!

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก

พละกำลังมากยิ่งนัก จนทำให้หนานเยียนโงนเงนล้มลงกับพื้น

ความเจ็บปวดตรงท้องน้อยก็ยิ่งรุนแรงขึ้น นางก็ยิ่งตื่นตระหนก

หนานหยุนโหรวพาสาวรับใช้หลายคนเดินเข้ามาจากด้านนอก เข้าใกล้หนานเยียนเรื่อยๆ “จับนางไว้ให้ข้า!”

หนานเยียนถอยไปด้านหลังด้วยใบหน้าขาวซีด“เจ้าจะทำอะไร?”

“พี่เจี๋ยเฉินให้ข้ามาฆ่าเจ้าและลูกชู้” หนานหยุนโหรวเชิดหน้าขึ้น แล้วก้มลงมามองพลางเอ่ยขึ้น

หนานเยียนเพียงรู้สึกว่าราวกับมีดกรีดหัวใจ นัยน์ตาของนางแดงขึ้นมา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบแห้งราวกับจะฉีก-ขาด“เพราะเหตุอันใด? ทารกในครรภ์ของข้าก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเช่นกัน”

“นั่นก็เป็นเพราะเจ้าสมควรตาย! ตอนแรกเป็นเพราะข้าไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ จึงส่งเจ้าไปที่เตียงของพี่เจี๋ยเฉิน เรื่องนี้เขาเองก็เห็นด้วย ต่อมา พอข้าตั้งครรภ์ เขาก็ไม่ใจแข็งพอที่จะทำให้ข้าเสียใจ จึงต้องการกำจัดเจ้า”

หนานหยุนโหรวมองดูใบหน้าที่ขาวซีดและสิ้นหวังของหนานเยียน ด้วยความรู้สึกเบิกบานใจในดวงตา

อันที่จริง นางไม่ได้ตั้งครรภ์เลย ทั้งหมดนี้เพียงโกหกหนานเยียนผู้โง่เขลาก็เท่านั้น!

หนึ่งปีก่อน นางได้ยินมาว่าจวีนเจี๋ยเฉินกำลังตามหาสตรีผู้หนึ่งไปทั่วทุกสารทิศ และในวันนั้น นางเห็นหนานเยียนที่สวมชุดหลุดลุ่ยพอดี

เดิมทีจวีนเจี๋ยเฉินถูกคนคิดร้าย และได้พบกับหนานเยียนพอดี ด้วยเหตุนี้นางจึงตั้งครรภ์!

นางไม่ยอม หญิงต้อยต่ำผู้โง่เขลาอย่างหนานเยียน มีสิทธิ์อะไรที่จะได้จวีนเจี๋ยเฉินไป นางไม่คู่ควร!

ด้วยความโกรธของหนานหยุนโหรว จึงได้ตัดสินใจทำเช่นนี้

นางจะให้หนานเยียนให้กำเนิดลูก แต่แม่ของเด็ก จะต้องเป็นนางเท่านั้น!

ซึ่งแน่นอน ว่านางจะทำให้หนานเยียนเข้าใจผิดคิดว่าจวีนเจี๋ยเฉินฆ่าทารกในครรภ์ของนาง ทำให้นางตายด้วยความเจ็บปวดและความเคียดแค้น!

ในดวงตาของหนานหยุนโหรวเต็มไปด้วยความอำมหิต“พวกเจ้ายังเหม่ออะไรกันอยู่ นำเด็กในท้องนางออกมาให้ข้าประเดี๋ยวนี้!”

ไม่นาน สาวรับใช้เหล่านั้นก็ก้าวไปข้างหน้า ฉีกทึ้งเส้นผมของหนานเยียนอย่างโหดร้าย

ถูกกดไว้บนพื้นไม่สามารถขยับตัวได้ ความเจ็บปวดที่รุนแรงนั้น ทำให้นางสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว นางอ้าปากด้วยความเจ็บ ตะโกนอย่างสุดชีวิตจนเสียงแหบแห้ง

ไม่ ห้ามแตะต้องลูกของนาง!

ดวงตาของนางแดงก่ำ บนใบหน้าที่เหลืองซูบซีด ก็ยิ่งมีความเศร้าโศกเสียใจสิ้นหวัง และความเกลียดชังที่กัดกินเข้ากระดูก

“หนานหยุนโหรว พวกหญิงโฉดชายชั่ว! ต่อให้ข้าหนานเยียนจะกลายเป็นผีร้าย ก็จะกลับมาเอาชีวิตพวกเจ้า!”

อึก!

นางกระอักเลือดสีแดงฉานออกมา พยายามเบิกดวงตาที่พร่ามัวคู่นั้นอย่างสุดชีวิต ต้องการสลักใบหน้าอันดุร้ายตรงหน้าให้ลึกลงไปในสมอง

ในขณะที่สติเลือนราง ราวกับว่านางได้ยินเสียงเหยียดหยามของหนานหยุนโหรว“นำตัวนางและลูกนอกสมรสทั้งสองคนนี้ ไปโยนทิ้งที่สุสานให้หมาป่ากินเสีย”

ลูก……

นางให้กำเนิดลูกสองคน?

เล็บมือของหนานเยียนหยิกลงกลางฝ่ามืออย่างรุนแรง นางพยายามลืมตา ต้องการดูลูกสองคนที่เพิ่งจะคลอดอีกครั้ง

แต่ทว่า สายตาของนางกลับยิ่งพร่ามัว แม้แต่มือที่ยื่นไปทางทารก ก็ร่วงลงอย่างหมดแรง……

ดังนั้น นางจึงไม่ได้ยินคำพูดต่อไปของหนานหยุนโหรว

มองดูเด็กทั้งสองที่ถูกพาไป และมองดูทารกชายที่อุ้มอยู่ในอกอีกครั้ง หนานหยุนโหรวก็ยิ้มเยาะ

“หนานเยียนเป็นแม่หมูจริงๆ สามารถให้กำเนิดลูกได้ถึงเพียงนี้ ท้องเดียวให้กำเนิดได้ตั้งสามคน แต่เพื่อเข้าใกล้จวีนเจี๋ยเฉินนางต้องการเพียงแค่คนเดียว ส่วนสองคนที่เหลือ……”

ปรากฏแสงสะท้อนเย็นเยือกในดวงตาของนาง “ก็ฝังในท้องหมาป่าด้วยกันกับนางเสีย”

ไม่มีผู้ใดเห็น ตอนที่หนานหยุนโหรวจากไป กำไลข้อมือที่เปื้อนเลือดของหนานเยียนก็ส่องแสงจางๆ ออกมา โอบล้อมนางและทารกทั้งสองคน

ภายใต้แสงสว่างนั่น เลือดตรงท้องน้อยของหนานเยียนหยุดไหล และนางก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

นางก้มศีรษะลง มองดูเลือดสีแดงสดที่ท่วมตัว ความงงงวยในดวงตาของนางก็ค่อยๆ หายไป

และถูกแทนที่ ด้วยความเกลียดชังเข้ากระดูกดำ!

นางคิดออกแล้ว

ที่แท้นางก็ไม่ใช่หนานเยียนแห่งแคว้นต้าเฟิ่ง แต่นางข้ามเวลามาจากประเทศหัวเซี่ยเมื่อห้าปีก่อน

ตอนนั้นมีมิติหมอเทวดาข้ามเวลามากับนางด้วย

แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพราะหลังมิติหมอเทวดามายังอีกโลกหนึ่งเพื่อเลื่อนขั้น ก็ได้ปิดความทรงจำที่ประเทศหัวเซี่ยทั้งหมดของนาง

ดังนั้นนางจึงถือว่าตัวเองเป็นหนานเยียนมาตลอด

น่าเสียดายที่นางรู้ช้าเกินไป ช้าจนไม่สามารถปกป้องลูกทั้งสองคนของตัวเองได้!

ตรงอกของหนานเยียนเจ็บปวดราวกับแตก-เป็นเสี่ยงๆ ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ เต็มไปด้วยเส้นเลือด

ในเวลานั้นเอง

ในค่ำคืนอันเงียบสงบ เสียงร้องไห้ของเด็กทารกราวกับค้อนหนักๆ ทุบตีหัวใจของหนานเยียนอย่างรุนแรง ทำให้นางได้สติกลับมาในทันที และรีบตามเสียงร้องไห้นั้นไป------

สีหน้าตื่นเต้นและดีใจ

ลูกของนาง……

ลูกยังมีชีวิตอยู่……

หนานเยียนปีนขึ้นไปข้างๆ เด็กทารกทั้งสอง และรีบอุ้มลูกเข้าสู่อ้อมอก เบ้าตาเปียก-ชื้น กอดเด็กทารกในอกแน่น

“ต่อจากนี้ไป แม่จะไม่ให้พวกเจ้าได้รับบาดเจ็บอีกแล้ว หนานหยุนโหรวและตระกูลหนานติดค้างข้าอยู่ ข้าจะให้พวกเขา------ชดใช้คืนอย่างสาสม!”

……

ภายในจวนเซ่อเจิ้น

จวีนเจี๋ยเฉินนั่งอยู่ภายในห้องหนังสือด้วยใบหน้าอึมครึม ใบหน้าที่เย็นชาเย่อหยิ่งปกคลุมไปด้วยความหนาวเหน็บ นัยน์ตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด

“สิบเดือนแล้ว หากพวกเจ้ายังตามหานางไม่พบอีก ก็ไม่ต้องกลับมาแม้แต่คนเดียว!”

สิบเดือนก่อน เขาถูกคนวางทำร้าย จึงบังคับให้สตรีผู้หนึ่งขับพิษให้เขา

ผู้ใดจะรู้ว่าพอหลังจบเรื่องเขาจะนอนหลับไป นอนหลับไปสามคืนสามวันเต็มๆ

และนับตั้งแต่ตอนนั้นหลังเป็นโรคนอนไม่หลับ เขาก็ไม่เคยได้นอนหลับสนิทอีกเลย!

ดังนั้น หลังเขากลับไป จึงรีบสั่งให้คนตามหาหญิงสาวคนนั้นทันที

แต่ตามหามาสิบเดือนแล้ว ก็ยังไม่เจอร่องรอยของนางเลย!

และเพลานี้ ก็มีเสียงอันเร่งรีบส่งมาจากด้านนอก เอ่ยอย่างเบิกบาน

“ท่านอ๋อง หาคนที่ท่านต้องการตามหาเจอแล้ว นางคือหนานหยุนโหรวคุณหนูรองแห่งจวนตระกูลหนาน!”