ตอนที่ ๔ ตัดสินใจเร่งด่วน 3

รุจน์ตัดบทในแบบที่แวนไม่กล้าเถียงอีก บอกตามตรงว่าตอนนี้สติของเขาเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างทุกข์ใจของอุษา โลกทั้งใบก็เหมือนกำลังพังทลายลงมาทับตัวเขาไว้ ขยับเขยื้อนไม่ไหวและอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

รุจน์ขับรถเร็วได้ดั่งใจแวนเป็นที่สุด ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีรถเบนซ์คันหรูของแวนก็มาจอดเทียบที่หน้าบ้าน ต่างจากทุกวันตรงที่คนขับเป็นผู้ชายไทยที่หล่อเหลาจนบัวกับมุกจ้องมองตาเป็นมัน รินรตานำรถของตัวเองขับตามมาถึงในเวลาต่อมา เพื่อรับแฟนหนุ่มกลับไปส่งที่บ้าน

“มีสติให้มากนะแวน มีปัญหาอะไรก็โทรหารินนะคะ” รินรตาลูบต้นแขนเขาเบาๆ

“นี่นามบัตรของผมครับ จากนี้ไปถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมจะถือว่าเราเป็นเพื่อนกัน เวลาเพื่อนมีปัญหาก็โทรหาเพื่อนนะครับ ถ้ามีอะไรที่ผมทำได้ ผมจะช่วยคุณทุกอย่างเลย” รุจน์ตบไหล่กำยำของอีกฝ่ายแรงๆ แล้วบีบแน่นเพื่อเรียกกำลังใจ แวนอยากกล่าวขอบคุณ แต่ก็ร้อนใจเกินกว่าจะเรียบเรียงคำพูดออกมาได้ในตอนนี้ สุดท้ายจึงทำได้แค่เพียงยิ้มให้ แล้วรีบเดินหายเข้าไปข้างในทันที

“คุณมาแปลกนะคะคุณรุจน์ ปกติชอบญาติดีกับใครเสียที่ไหน” รินรตาอดแขวะไม่ได้

“ไม่รู้สิ ผมถูกชะตากับเพื่อนหนุ่มของคุณชะมัดเลย ผมคิดว่าแวนเขาเป็นคนดี สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความรักในแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งมีให้ผู้หญิงคนหนึ่ง นี่ถ้าไม่บอกว่าเด็กเรเน่อะไรนั่นเป็นหลานสาว ผมคงคิดว่าเป็นคนรักของแวนไปแล้วนะ จริงสิ...หลานสาวของแวนเรียนจบมัธยมหรือยังเนี่ย ทำไมแวนต้องห่วงเรื่องคบหาผู้ชายนัก”

“มัธยมอะไรกันล่ะคะ เรเน่เธออายุยี่สิบห้าปีแล้ว เพิ่งเรียนจบปริญญาโทมาจากฝรั่งเศสได้ไม่ถึงเดือนเอง แล้วที่รินยังไม่เคยบอกคุณก็คือแวนไม่ใช่อาแท้ๆ ของเธอหรอกค่ะ สองคนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลย แต่อย่าไปแพร่งพรายนะคะ มันจะไม่ดีกับตัวแวนเอง”

“งานเข้าแน่!” รุจน์อุทานลั่น

“อะไรของคุณคะ?”

“ผมว่าสองคนนี้จะอยู่ในฐานะอาหลานกันอีกไม่นานหรอก”

“เพ้อเจ้อ แวนคิดกับเรเน่แค่ในแบบหลานสาวเท่านั้นเองค่ะ”

“ตอนนี้อาจจะใช่ แต่อีกหน่อยมันต้องเปลี่ยนไปแน่ เชื่อในสิ่งที่ผมคิดเถอะน่า แค่มองปราดเดียวผมก็รู้แล้วว่าแวนรักและหวงเธอมากกว่าอาห่วงหลาน คุณไม่เชื่อจะลองมาพนันกับผมดูไหมล่ะ ถ้าผมชนะคุณต้องขึ้นเตียงกับผมก่อนแต่งงาน แต่ผมเดาว่าผมชนะคุณนะ”

รุจน์หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ คว้าเอวคนที่กำลังจะหมุนตัวเดินไปขึ้นรถมาแนบชิด คลอเคลียจมูกโด่งอยู่ตรงข้างแก้มเธอ แต่สิ่งตอบแทนที่ได้รับคือถูกมือบางบิดเข้าที่ต้นแขนจนเนื้อแทบเขียว ก่อนจะพากันขึ้นรถออกไปจากคฤหาสน์เลอฟรองด์ และยังคงต่อปากต่อคำกันไปตลอดทางถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเรเน่กับแวน

แวนเข้าไปในห้องรับแขกก็พบอุษานั่งร้องไห้ซบอยู่กับอกสามี ชายหนุ่มรีบตรงไปนั่งคุกเข่าบนพื้น กุมมือพี่สะใภ้ไว้แน่นแล้วละล่ำละลักถามหาสาเหตุของเรื่องทั้งหมด โนอาห์ถอนหายใจยาวและขยับแว่นสายตาให้ตั้งตรงอยู่บนสันจมูก ก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างแทนภรรยา

“เรเน่บอกว่าจะแต่งงานกับเชนท์สัปดาห์หน้านี้เลย ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะรีบร้อนไปทำไม แล้วยังบอกอีกนะว่าหลังจากแต่งงานแล้ว เธอจะย้ายไปอยู่ฝรั่งเศสแบบถาวร นานครั้งถึงจะกลับมาเยี่ยมบ้าน” คนเป็นบิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าซึม สีหน้าหม่นหมองจนคนมองใจหาย

“อะไรนะครับ?” เขาไม่ได้ทวนถาม แต่แค่อุทานด้วยความไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“เราสองคนค้านหัวชนฝา ไม่ยอมให้เรเน่กับหมอนั่นแต่งงานกัน เพราะมันยังเร็วเกินไป แต่พูดยังไงเรเน่ก็ไม่ยอมฟัง สุดท้ายฉันเลยต้องบอกความจริงไปว่านายเชนท์แต่งงานมีลูกมีภรรยาแล้ว นายเชื่อไหมแวน...ลูกบอกว่าลูกไม่สนใจ ขอแค่เขายอมเลิกกับภรรยาเก่าแล้วมาแต่งงานยกย่องเธอ แค่นั้นเธอก็พอใจแล้ว”

“เรเน่พูดถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ บ้าจริง!” ชายหนุ่มขบกรามแน่น โกรธจนมือไม้สั่นไปหมด “แล้วนี่พี่รู้ได้ยังไงว่านายเชนท์นั่นมีครอบครัวแล้ว ผมเองก็เพิ่งรู้มาจากรินเหมือนกันครับ ผมกำลังจะกลับมาอธิบายให้เรเน่ฟังอยู่พอดี แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีประโยชน์แล้ว ในเมื่อเธอรู้แต่ก็ยังทำเป็นมองข้ามได้ลงคอ”

“ฉันเองก็เพิ่งรู้ตอนที่ได้เห็นหน้าหมอนั่นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเหมือนกัน ฉันเคยรู้จักกับนายชวลิตพ่อของมันมาก่อน เมื่อหลายปีก่อนมันส่งการ์ดงานแต่งของลูกชายมาให้ด้วย แต่ฉันไม่ได้ไปร่วมงานเพราะติดธุระอยู่ที่ต่างจังหวัด หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างหายไป ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันอีก”

โนอาห์ถอนหายใจอีกครั้งแล้วเอ่ยต่อ “มันจงใจจะหาผลประโยชน์จากเรเน่แน่นอนแวน ฉันมั่นใจมากทีเดียว เพราะที่มันยอมแต่งงานไปเมื่อหลายปีก่อน มันก็แต่งเพราะฐานะทางฝ่ายหญิงนั้นร่ำรวยมากเหมือนกัน พอมันปอกลอกจนหมดตัว มันก็แทบจะไม่ใยดีลูกเมียเลย”

“ผมไม่ยอมให้หลานสาวของผมเป็นเครื่องมือของมันหรอก!” ชายหนุ่มทำหน้าตาน่ากลัวอย่างที่บัวกับมุกไม่เคยเห็นมาก่อน “พี่ษาอย่าร้องไห้เสียใจเลยครับ ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เรเน่ไปแย่งสามีใครเด็ดขาด ไอ้เชนท์ไม่มีวันได้แต่งงานกับเธอแน่ ผมไม่ยอม!”

“เราจะทำอะไรได้เล่าเอ็นโซ ฮือๆ ในเมื่อมันมีบางอย่างที่มากกว่านั้น ตอนนี้เรเน่ก็ออกไปกับผู้ชายคนนั้นแล้วด้วย เธอไม่ยอมฟังคำสั่งของพี่อีกแล้ว” พูดจบเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักอีกครั้ง โนอาห์เม้มริมฝีปากแน่นเป็นเส้นตรง โอบกอดภรรยาให้แน่นขึ้นแล้วลูบไหล่ลูบหลังอย่างปลอบประโลม ดวงตาสีเทาเข้มที่มองมาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ฉันไม่เคยเห็นลูกเป็นแบบนี้มาก่อนเลยแวน แต่มันก็อย่างที่อุษาว่านั่นแหละ มัน...มันมีบางอย่างที่มากกว่านั้น บางอย่างที่ทำให้อุษาทำใจไม่ได้ แม้แต่ฉันเองก็ยังสุดจะทน”

“อะไรบางอย่างที่ว่านั่นคืออะไรครับ” ชายหนุ่มถามทั้งที่ยังไม่ละมือออกห่างจากอุษา

“เรเน่บอกว่าเธอต้องรีบแต่งงาน เพราะเธอสงสัยว่าเธอกำลัง...ท้อง” เหมือนน้ำเย็นราดรดลงกลางศีรษะของแวน ขนกายลุกชันพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวรุนแรงจนหายใจแทบไม่ทัน จากที่นั่งคุกเข่าทำเอาถึงกับทรุดลงไปบนพื้นด้วยสีหน้าเหมือนคนสิ้นหวัง หยาดน้ำสีใสคลอรื้นขึ้นมาเต็มหน่วยตา ไม่อาจบอกได้เลยว่าเขาเสียใจและผิดหวังในตัวของหลานสาวมากมายแค่ไหน

“ไม่...ไม่จริงใช่ไหมครับ” เสียงทุ้มสั่นเครือชัดเจน

“ฉันเสียใจที่ต้องบอกว่าเธอพูดออกมาแบบนั้นจริงๆ ถ้ามันเป็นเรื่องจริงเราคงตกเป็นประเด็นของสังคมแน่ แต่ฉันไม่แคร์อะไรไปมากกว่าลูกหรอก ลูกของเรเน่พวกเราเลี้ยงกันได้ แต่สิ่งที่ฉันยอมไม่ได้คือให้ผู้ชายคนนั้นแต่งงานกับลูกสาวของฉัน ฉันรู้ว่ามันต้องการตักตวงผลประโยชน์จากเธอ ฉัน...ฉันยอมไม่ได้! แล้วฉันจะไม่ยอมให้ลูกสาวของฉันถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยด้วย!” ในที่สุดคนที่พยายามใจเย็นอย่างโนอาห์ก็ถึงคราวสติแตก เขาตะโกนทั้งน้ำตา ในขณะที่แวนพูดไม่ออก ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งแล้วปล่อยให้น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาเงียบๆ

“เราต้องหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ เรา...เราอยากให้เธอช่วยเรานะเอ็นโซ” อุษาผละออกจากอ้อมกอดสามี ถลาลงมานั่งข้างชายหนุ่ม แล้วโอบกอดเขาไว้แนบแน่น “พวกเราทุกคนต่างก็เจ็บปวดกับการกระทำของเรเน่กันทั้งนั้น แต่คนเดียวที่จะช่วยยุติปัญหาที่จะตามมาในอนาคตก็มีแค่เธอคนเดียวนะ”

“ใช่ มีนายคนเดียวที่จะทำให้ไอ้สารเลวนั่นไม่ได้สมหวังกับเรเน่” โนอาห์ยืนยันอีกเสียง

“พวกพี่...คิดว่าผมยังจะทำอะไรได้อีกเหรอครับ” แวนเงยหน้าขึ้นสบตากับทั้งสองคน ดวงตาสีฟ้ากระจ่างบัดนี้แดงก่ำจากการร้องไห้ อุษาเลื่อนมือไปปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของคนที่รักดุจน้องชายแท้ๆ สองมือประคองใบหน้าขาวคมนั้นไว้อย่างอ่อนโยน

“ได้สิเอ็นโซ เธอช่วยเราได้อยู่แล้วจ้ะ”

“แล้วผมควรทำยังไงต่อไปดีครับ ผม...ผมสับสนไปหมดแล้ว”

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ พี่กับโนอาห์คิดกันไว้ให้แล้วว่าเธอจะต้องทำยังไง” อุษายิ้มทั้งที่บนใบหน้ายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอหันไปมองสบตากับสามีเหมือนขอความมั่นใจ

โนอาห์พยักหน้ายืนยันความคิดเดิมที่คุยกันเอาไว้ก่อนแวนจะกลับมาถึงบ้าน ทุกอย่างจะต้องคลี่คลาย เชนท์จะไม่ได้อะไรจากเรเน่มากไปกว่าที่เคยได้ ลูกสาวของเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อคนเลว แต่เกิดมาเพื่ออยู่ในอ้อมกอดของคนดีต่างหาก