บทที่ 12

หัวใจของนัทชาเต้นรัวเป็นจังหวะอัดกระแทรกในทรวงอก ใบหน้าชาวาบและเกือบสูญเสียการทรงตัว เมื่อบังเอิญได้ยินสิ่งที่บิดาคุยกับกานดาและเอกพลในห้องรับแขก ถึงเรื่องการแต่งงานที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ แม้ตลอดหลายวันที่ผ่านมาหญิงสาวจะทำตัวว่าง่าย แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนพวกนั้นยอมเชื่อใจเลย

เมื่อการสนทนาจบลง เธอก็พาตัวเองเดินออกห่างจากประตู รีบกลับขึ้นไปอยู่บนห้องนอนอันเปรียบเสมือนพื้นที่คุ้มภัย เธอทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง หน้าซีดตัวสั่นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เพิ่งได้ยินชัดเต็มสองหู

‘คุณพี่อย่าได้คิดวางใจไปเชียวนะคะ ยัยน่านน่ะแสบใช่ย่อย’

‘พี่รู้น่า ยัยน่านไม่ใช่คนพูดง่ายอะไรขนาดนั้น ถึงจะพยายามทำตัวอยู่ในโอวาท แต่พี่รู้จักลูกสาวตัวเองดี พี่ว่าลูกจะต้องมีแผนอะไรในใจแน่’

‘ผมก็คิดเหมือนกันนะครับคุณพ่อ น้องน่านอาจจะคิดหนีการแต่งงานก็ได้ พรุ่งนี้เราไม่ควรประมาท’

‘พ่อคิดไว้แล้วแหละตาเอก พ่อสั่งให้ลูกน้องมาช่วยเป็นหูเป็นตาอยู่ในงานหลายสิบคน ถ้ายัยน่านคิดหนี รับรองว่าไม่มีทางทำสำเร็จแน่’

นัทชาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แผนการที่ลำดับขั้นเอาไว้อย่างดีในวันพรุ่งนี้คงไม่อาจเกิดขึ้นได้อีก นับว่าสวรรค์ยังไม่ใจร้ายนักที่ดลใจให้เธอแอบฟังทุกคนคุยกัน รู้อย่างนี้แล้วจะได้เตรียมทางหนีทีไล่ได้ทัน ในเมื่อวันพรุ่งนี้เธอไม่มีวันหาทางหนีให้พ้นจากชะตากรรมอันเลวร้ายได้ เธอก็ต้องเปลี่ยนใจทำมันให้เกิดขึ้นในคืนนี้เสียเลย เพราะมันเป็นโอกาสเดียวและโอกาสสุดท้ายสำหรับเธอแล้ว

นัทชาหลับตาลง พยายามควบคุมความตื่นเต้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ใช้สมองคิดทบทวนว่าควรทำอย่างไรดีเพื่อให้คืนนี้เป็นไปตามแผน ในที่สุดก็นึกออก ใบหน้างามมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏอยู่ ขณะออกจากห้องเพื่อลงไปหาบิดาข้างล่าง ทุกคนกำลังเดินออกมาจากห้องรับแขก และมองมายังร่างบางที่รัวฝีเท้าลงบันไดมาพร้อมรอยยิ้ม

“จะไปไหนเหรอน่าน” ภานุเดชถามอย่างต้องการจับพิรุธ

“ก็ลงมาหาคุณพ่อนี่แหละค่ะ” นัทชายิ้มหวาน “คือ...พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันแต่งงานของน่านแล้ว น่านอยากจะ...”

“อยากจะขอออกไปหาเพื่อนๆ เพื่อฉลองสละโสดอะไรประมาณนี้สินะ” กานดาสวนขึ้นอย่างไร้มารยาท

“ถ้าอยากจัดปาร์ตี้สละโสดก็ไปกับพี่เลยสิคะน้องน่าน คืนนี้พี่ก็นัดเพื่อนเอาไว้แล้ว น้องน่านบอกให้เพื่อนของน้องน่านตามไปสมทบกันได้เลย พี่เลี้ยงเต็มที่เลยค่ะ”

เอกพลอาสา ไม่ต้องการให้นัทชาคลาดสายตา เพราะกลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้เป็นเจ้าของดอกไม้แรกแย้มแสนเย้ายวนดอกนี้

“น่านไม่ได้จะออกไปไหนหรอกค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงดังชัดเจน

“น่านแค่จะมาบอกคุณพ่อว่าน่านตื่นเต้นมากสำหรับงานวันพรุ่งนี้ ตื่นเต้นจนทำตัวไม่ถูก คิดว่าคืนนี้น่านคงนอนไม่หลับแน่ เลยอยากจะขอยานอนหลับจากคุณพ่อสักสองเม็ดน่ะค่ะ เพราะถ้านอนไม่พอ ตื่นมาขอบตาเขียวช้ำเป็นหมีแพนด้า แล้วจะแต่งหน้าสวยได้ยังไงละคะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ทำหน้ากระเง้ากระงอด แต่นั่นทำให้ทุกคนเบาใจอย่างประหลาด

“ได้สิ พ่อมียานอนหลับเหลืออยู่ แต่เม็ดเดียวก็คงพอ ถ้าขืนกินสองเม็ดเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหวเอา”

ภานุเดชเต็มใจอย่างมากที่จะทำตามคำขอของลูกสาว เมื่อครั้งที่ตัวเขาเองต้องเข้าพิธีแต่งงานกับแม่ของนัทชา ความตื่นเต้นพวกนี้ก็ทำให้นอนไม่หลับไปทั้งคืนเลยเหมือนกัน พอถึงเวลาต้องต้อนรับแขกก็ทั้งเหนื่อยทั้งง่วงแทบแย่

“ขอบคุณค่ะ ถ้างั้นคุณพ่อช่วยไปหยิบให้น่านเลยได้ไหมคะ นี่ก็จวนจะทุ่มแล้ว น่านว่าจะกินยาแล้วอาบน้ำเข้านอนเลยค่ะ”

“แล้วนี่ไม่คิดจะทานข้าวเย็นเลยเหรอ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้จะได้สวมชุดสวยๆ โดยไม่มีหน้าท้องเป็นส่วนเกินค่ะ” หญิงสาวให้เหตุผล

“ถ้างั้นก็ตามใจ เดี๋ยวพ่อจะขึ้นไปหยิบยาให้ อืม...ไปด้วยกันสิ พ่อมีอะไรจะให้น่านด้วย” ภานุเดชมองลูกสาวและยิ้มน้อยๆ ด้วยความพอใจ กานดากับเอกพลหันมองสบตากัน ยิ้มร้ายกาจขณะมองตามสองพ่อลูกเดินเคียงข้างกันขึ้นไปชั้นบน

“ผมว่าบางทีเราอาจจะคิดมากไป น้องน่านคงยอมรับเรื่องแต่งงานได้แล้วจริงๆ” เอกพลคิดในแง่ดี

“นั่นสิ ยัยน่านก็ดูตื่นเต้นออกนะที่จะได้เป็นเจ้าสาว เห่อเสียจนไม่ยอมกินข้าวกินปลาด้วยซ้ำ” กานดาคล้อยตามไปอีกคน “อย่าไปสนใจเลยลูก ไปอาบน้ำแต่งตัวหล่อๆ เถอะ คืนนี้ลูกแม่จะได้ออกไปปาร์ตี้สละโสดกับเพื่อนให้เต็มที่ไปเลย เรื่องงบไม่ต้องกังวลนะ แม่มีให้ไม่อั้นจ้ะ” ก่อนจะพะเน้าพะนอลูกชาย แล้วรุนหลังให้รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว

ภานุเดชเดินนำเข้าไปในห้องนอน นับตั้งแต่บิดาแต่งงานใหม่กับกานดา นัทชาก็ไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาในนี้อีกเลย ตอนนี้ก็เช่นกัน ร่างบอบบางยืนนิ่งอยู่ตรงกรอบประตู ไม่ยอมขยับเยื้อน จนผู้เป็นพ่อหันกลับมามองแล้วพยักหน้าบอกให้เข้าไปข้างใน เธอจึงทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

ภานุเดชเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะข้างเตียงออก หยิบขวดยานอนหลับที่หมอสั่งจ่ายให้ เนื่องจากพักหลังๆ เขาพักผ่อนไม่เพียงพอจากความเครียดจนเกิดภาวะความดันสูง หมอจึงให้ยานอนหลับเป็นตัวช่วย เขาเปิดฝาแล้วเทมันลงในมือ ก่อนจะส่งให้กับลูกสาว มองเธออย่างพิจารณา แล้วหยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชัก ซึ่งเป็นกล่องสี่เหลี่ยมสีแดง