บทที่ 17

ดวงตากลมโตหลับพริ้มลง ใช้เท้าดันพื้นหญ้าเพื่อผลักดันชิงช้าให้ลอยลิ่วไปข้างหน้าแรงขึ้น ลมเย็นสบายปะทะกับผิวหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าจนพวงแก้มเย็นชืด ตอนนี้เป็นฤดูหนาวของเมืองไทย แต่ได้ยินว่าเป็นช่วงที่ร้อนพอสมควรที่เมืองซิย่าของประเทศทาเกียร์ เพียงแค่นึกถึงมันขึ้นมา หญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงเมืองร้อน เครื่องเทศ ความคมเข้มของบุรุษ

พิมพ์ประภัทรชะงักและลืมตาขึ้น รอยยิ้มของเธอแยกกว้าง ขณะกระโดดตัวปลิวลงจากชิงช้าด้วยความรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งพรวดเข้าไปในบ้าน ผ่านห้องโถงที่ทุกคนนั่งอยู่อย่างพร้อมหน้าเพื่อขึ้นไปข้างบน ประตูห้องทำงานถูกเปิดพรวดออกแล้วปิดลงดังสนั่น มือบางตวัดปลายปากกาลงบนกระดาษอย่างไม่มีรีรอ

ไม้แซนดัลวู้ด แลบดานัม อบเชยและวานิลลา...

พิมพ์ประภัทรรู้มาจากการศึกษาเบื้องต้นว่าหนุ่มเมืองร้อนมักนิยมใช้น้ำหอมที่มีกลิ่นแรงและชัดเจน รวมทั้งยังต้องติดทนนานไม่จางหายไปกับสภาพอากาศอันร้อนระอุ หญิงสาวลงมือทำน้ำหอมตามที่เขียนเอาไว้ โชคดีที่เธอเป็นนักสะสมตัวยง จึงมีสารสกัดจากยางไม้หายากพวกนั้นเก็บเอาไว้อย่างดี ถือเป็นครั้งแรกที่ได้หยิบฉวยมันออกมาใช้งาน เมื่อสี่สิ่งผสมผสานเป็นหนึ่งเดียว พบว่ากลิ่นมันยังกระด้างเกินไปเล็กน้อย เธอจึงใช้สารสกัดจากขิงช่วยทำให้มันอ่อนโยนลง ในที่สุดก็ค้นพบในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าใช่สำหรับว่าที่พี่เขย

เป็นกลิ่นหอมที่ชัดเจน อบอุ่น เงียบขรึม แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความเบิกบาน มันให้ความรู้สึกหลากหลายอารมณ์ เต็มไปด้วยเสน่ห์แบบบุรุษที่มากเกินบรรยาย มันเป็นกลิ่นที่แม้แต่คนคิดค้นก็ยังหลงใหล บางทีน้ำหอมกลิ่นนี้อาจจะทำให้ท่านชีคเนื้อหอมขึ้นเป็นพิเศษ ซึ่งนั่นอาจทำให้พิมพ์พิสุทธิ์ตำหนิเอาได้ในภายหลัง

พิมพ์ประภัทรหัวเราะกับตัวเอง เมื่อคิดถึงภาพใบหน้าถมึงทึงของพี่สาวคนสวย เริ่มลงมือใส่น้ำหอมจากภาชนะลงในขวดสี่เหลี่ยมทรงสูง พิมพ์ชื่อน้ำหอมลงบนสติ๊กเกอร์ว่า Hot and Maddening ตามความหมายที่ต้องการสื่อว่าเร่าร้อนและบ้าคลั่ง ติดไว้ตรงหน้าขวด จากนั้นจึงนำมันใส่ในกล่องสีดำเรียบหรู แล้วเก็บไว้เคียงคู่กับน้ำหอมของพิมพ์พิสุทธิ์ เมื่อเรียบร้อยเจ้าของร่างบางก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ รีบพรวดพราดลงไปข้างล่างเพื่อบอกข่าวดีให้ทุกคนรู้

“อ้าว ฉันกำลังจะขึ้นไปตามเธออยู่พอดีเลยยัยพราว” ขวัญชนกที่เดินสวนขึ้นบันไดมาชะงักนิ่งกับที่ เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวด้วยความไม่เข้าใจ “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า จู่ๆ ก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาในบ้านแบบนั้น คุณพ่อคุณแม่ท่านเป็นห่วงนะ”

“เปล่า ฉันสบายดี” คนสวยยิ้มเสียหวานหยด

“แน่ใจนะว่าไม่ได้เครียดเรื่องน้ำหอมจนเป็นบ้าไปแล้ว”

“เครียดอะไรกันขวัญ ตอนนี้ฉันทำน้ำหอมเสร็จแล้ว ท่านชีคจะต้องชอบแน่ ฉันมั่นใจที่สุดเลย” พิมพ์ประภัทรยกแขนขึ้นกอดอก ทำหน้ามั่นใจเต็มที่

“จริงเหรอ! เยี่ยมเลย ในที่สุดฉันก็ไม่ต้องทนเหงาคนเดียวแล้ว เธอเอาแต่ทำงานจนลืมสนใจฉันเลยนะยะแม่เพื่อนตัวดี” ขวัญชนกปรบมือด้วยความดีใจ แล้วลงท้ายด้วยการทำหน้าค้อนประหลับประเหลือก อีกฝ่ายรีบซอยเท้าลงบันไดมายืนอยู่ขั้นเดียวกัน ใช้นิ้วจิ้มแก้มเพื่อนสาวเบาๆ

“อย่ามาพูดหน่อยเลย ฉันรู้นะว่าเธอแอบขโมยพี่พริมของฉันออกไปช้อปปิ้งข้างนอกทุกวัน” พิมพ์ประภัทรย่นจมูกใส่ ก่อนที่ทั้งคู่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน เดินควงแขนกันลงไปสมทบกับคนอื่นในห้องโถง ประกาศข่าวดีให้รู้ว่าความพยายามของเธอเป็นผลสำเร็จแล้ว

“พราวทำน้ำหอมให้ท่านชีคเสร็จแล้วนะคะ รับรองว่ามันต้องเป็นกลิ่นที่วิเศษมากแน่” พูดแล้วก็ทำท่าเพ้อฝันน่ารัก “เพิ่งรู้ว่าการหมกมุ่นมากจนไม่ได้เว้นระยะให้ตัวเอง มันแย่แค่ไหน พอพักสักนิดจนสมาธิกลับมา พราวก็คิดออกเลย ต่อไปนี้พราวจะไม่กดดันตัวเองอีกแล้วค่ะ ถ้าคิดไม่ออกจริงๆ พราวจะใช้วิธีนั่งสมาธิแทน”

“ดีแล้วลูก สติมาปัญญาเกิดอย่างที่พระท่านว่านั่นแหละ” มารดาสนับสนุนทันที

“ลูกสาวพ่อเก่งมาก อนาคตคงเป็นเจ้าของแบรนด์น้ำหอมชื่อดังแน่ๆ”

“ใช่จ้ะ พี่ก็เห็นด้วยกับพ่อนะ” พี่สาวคนโตพยักหน้าเห็นดีเห็นงาม

“พราวไม่ฝันถึงขั้นนั้นหรอกค่ะ แค่มีคนชื่นชอบกลิ่นน้ำหอมที่พราวผสม พราวก็สุดแสนจะดีใจแล้ว” พิมพ์ประภัทรยังคงถ่อมตัวและไม่คิดการใหญ่อีกเหมือนเคย แต่ทุกคนรู้ดีว่าเธอไม่ใช่พวกไม่เป็นโล้ไม่เป็นพาย ถ้ามีความตั้งใจจริงแล้ว อะไรก็มาหยุดเธอเอาไว้ไม่ได้ทั้งนั้น

พิมพ์นารามองน้องสาวด้วยแววตารักใคร่เอ็นดู เห็นความสดใสร่าเริงกับความอ่อนหวานที่แฝงอยู่ในคราวเดียวกัน พิมพ์ประภัทรมีรอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใส ลักยิ้มที่กดลึกตรงพวงแก้มทำให้เธอดูน่ารัก ผิวพรรณขาวละเอียดลออที่ตัดกับเรือนผมสีดำขลับ ทำให้เธอดูเหมือนเด็กมัธยมมากกว่าบัณฑิตสาวที่เพิ่งเรียบจบปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยชื่อดังมาหมาดๆ พิมพ์นาราได้แต่หวังในใจว่าสักวันหนึ่ง คงมีคนที่ดีและเหมาะสมเข้ามาเติมเต็มชีวิตของน้องสาวให้สมบูรณ์

โดยไม่รู้เลยว่าวันนั้นกำลังใกล้มาถึงเต็มทีแล้ว...