บทที่ 19

เช้าวันรุ่งขึ้น...

กุลธารินทร์หลับสนิทอยู่บนเตียงกว้าง ภายในโรงแรมหรูหราแห่งหนึ่งซึ่งไม่คุ้นเคยมาก่อน ร่างบอบบางมีเพียงผ้าห่มผืนโตคลุมกายอยู่ในระดับอก เครื่องปรับอากาศที่เย็นฉ่ำเกินความพอดีพาให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาที่หนักอึ้งและพร่ามัวหรี่ปรือขึ้นทีละน้อย เพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงแรกของเช้าวันใหม่ เมื่อมองสำรวจรอบตัวแล้วก็มั่นใจทันทีว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเธอเองแน่

กุลธารินทร์ลุกพรวดขึ้นจากเตียง ตอนนั้นเองที่ได้รู้ว่าร่างทั้งร่างไม่มีอาภรณ์สวมใส่แม้แต่ชิ้นเดียว ผมเผ้ายาวสลวยกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง และความปวดหนึบบริเวณต้นขาด้านในก็ทำให้หัวใจดวงน้อยรู้สึกคล้ายกำลังถูกบีบคั้นอย่างรุนแรง มือบางทีสั่นระริกคว้าผ้าห่มไว้มั่น ก่อนจะสะบัดมันออกห่างตัวเพื่อสำรวจที่มาแห่งความปวดร้าวนั้น ดวงตาสวยหวานเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อพบคราบเลือดแห้งกรังที่ติดอยู่บนหน้าขาและผ้าปูเตียง ซึ่งแน่นอนว่านั่นไม่ใช่เลือดรอบเดือนของเธอแน่

“ไม่! ไม่จริง นี่มันต้องไม่ใช่ความจริง...เป็นไปไม่ได้!” หญิงสาวพร่ำเพ้อเหมือนคนไร้สติไปชั่วขณะ หยาดน้ำตาร่วงรินออกมาไม่ขาดสาย เพราะรู้ได้ในทันทีว่าพรหมจรรย์ที่หวงแหนมาตลอดยี่สิบสามปีได้สูญสิ้นไปหมดแล้ว แต่ที่น่าเจ็บใจกว่านั้นคือเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนทำ

กุลธารินทร์ตั้งสติคิดทบทวนอยู่นาน แต่ก็นึกไม่ออกว่าใครหรือสิ่งใดพาเธอมาอยู่ที่โรงแรงแห่งนี้ หญิงสาวกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง หัวใจลูกผู้หญิงเจ็บปวดดั่งถูกเข็มนับพันเล่มพุ่งเข้าทิ่มแทง รอยราคีที่แสนสกปรกนี้จะตราตรึงอยู่บนตัวเธอไปตลอดชีวิต ยิ่งเมื่อคิดถึงพิธีวิวาห์ที่กำลังจะมีขึ้นกับชายคนรักในอีกสองเดือนข้างหน้า กุลธารินทร์ก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นอีก เขาจะทำอย่างไรหากรู้ว่าเธอถูกข่มขืน แล้วครอบครัวของเธอจะต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงแค่ไหน

สิ่งแรกที่คิดได้ในตอนนี้...คือต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ!

กุลธารินทร์จะไม่บอกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับใครทั้งนั้น เพราะต่อให้พูดไปก็คงเรียกร้องอะไรกลับคืนมาไม่ได้ อีกอย่างเธอก็ลำดับเรื่องราวได้ไม่ชัดเจนนัก นึกออกแค่เพียงว่ากำลังเตรียมตัวกลับบ้าน หลังจากแวะไปเยี่ยมเพื่อนที่เพิ่งคลอดเจ้าตัวเล็กออกมาลืมตาดูโลก ขณะที่เดินลงมายังลานจอดรถ จู่ๆทุกอย่างก็มืดสนิท รู้สึกคล้ายกับว่าร่างกายขาดการควบคุม และอ่อนแรงจนกระทั่งหมดสติไป

เธอคงถูกใครสักคนวางยา แล้วนำมาข่มขืนที่โรงแรมแห่งนี้ ดูท่าจะไม่ใช่โจรกระจอกเสียด้วย ถึงได้เลือกใช้โรงแรมระดับห้าดาวมากกว่าโรงแรมม่านรูดข้างทาง ไม่เกรงกลัวเลยด้วยซ้ำว่าเธออาจแจ้งความเอาผิด โดยการอ้างอิงหลักฐานจากกล้องวงจรปิดของทางโรงแรม เพราะต้องมีระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนาอยู่แล้ว

ความจริงกุลธารินทร์ควรทำอย่างนั้นเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง คนผิดสมควรได้รับโทษในสิ่งที่ก่อขึ้น จริงอยู่ที่กฎหมายสามารถให้ความยุติธรรมกับคนทุกคนได้ แต่สำหรับสิ่งที่เสียไปและหัวใจที่เต็มไปด้วยบาดแผล ไม่มีสิ่งใดสามารถทดแทนให้ได้ทั้งนั้น แล้วไหนจะชื่อเสียงทางสังคม และความเชื่อมั่นในตัวว่าที่เจ้าบ่าวอีก

เธอจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเขาจะไม่ขอเลิกรากับเธอ เพียงเพราะรับไม่ได้ที่เธอกลายเป็นผู้หญิงสกปรกไปแล้ว ความคิดนี้อาจดูเหมือนเห็นแก่ตัว แต่เพื่อความรักที่สร้างขึ้นมาร่วมกันหลายปี เธอจะปล่อยให้มันพังทลายลง เพราะการกระทำที่ชั่วร้ายของเดนมนุษย์คนหนึ่งไม่ได้เด็ดขาด เธอเลือกที่จะยอมปิดปากเงียบ และปล่อยให้วันเวลารักษารอยอัปยศนี้ไปโดยไม่ให้ใครล่วงรู้เลยจะดีที่สุด

กุลธารินทร์กัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด อยากอาบน้ำชำระสัมผัสผู้ชายสกปรกที่ย่ำยีเธอออกเสียเต็มประดา แต่ความอยากกลับออกไปจากที่นี่นั้นมีมากกว่า ฉะนั้นเจ้าของร่างบอบบางที่ช้ำไปเกือบทั้งตัวจึงประคองตัวเองลงจากเตียงนอน พยายามสะกดกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไว้อย่างขมขื่น รีบคว้าเสื้อผ้าทุกชิ้นที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นพรมขึ้นมาสวมใส่ ใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทางกว่าเดิม

จังหวะนั้นเองที่กุลธารินทร์เหลือบมองไปเห็นกระดาษใบเล็กวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง หญิงสาวกลืนน้ำลาย เอื้อมมือมือที่เย็นเฉียบคว้ามันขึ้นมาในระดับสายตา ข้อความจากลายมือสวยงามที่ปรากฏอยู่บนนั้นทำให้กุลธารินทร์หายใจแรง สองมือกำแน่นด้วยความโกรธแค้น

‘ขอบคุณสำหรับเรือนร่างที่มีไว้รองรับความใคร่ แล้วเราจะได้เจอกันอีกแน่!’