บทที่ 15

กุลธารินทร์ใจหายไม่น้อยเมื่อได้มานั่งอยู่บนตำแหน่งคนขับอีกครั้ง เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จนร่างกายคลายความตึงเครียด ก่อนจะเริ่มสตาร์ทรถและมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลจากแถวนี้นัก ใช้เวลาในการเดินทางราวสิบห้านาทีก็ถึงจุดหมาย แต่เธอไม่ได้สังเกตเลยว่ามีรถคันหนึ่งแอบขับตามมาติดๆ และนำรถเข้ามาจอดภายในลานจอดรถของโรงพยาบาลไม่ไกลจากเธอนัก

กุลธารินทร์ขึ้นลิฟต์มุ่งหน้าขึ้นสู่ชั้นที่สี่ เดินหาหมายเลขห้องตามที่พจน์บอกไว้อยู่เพียงครู่เดียวก็พบ เพื่อนรักที่ไม่ได้พบหน้ากันมานานหลายเดือนพูดคุยไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่นานเป็นชั่วโมง โชคดีที่ได้พบหน้าหลานชายตัวน้อยอยากที่หวังไว้ เพราะได้เวลานำเด็กมาดื่มนมจากอกคุณแม่พอดิบพอดี

กลิ่นหอมของผิวเนื้อที่ขาวบริสุทธิ์ทำให้กุลธารินทร์รู้สึกสบายใจ คิดว่ามันคงดีไม่น้อยหากเธอจะมีลูกเป็นของตัวเองบ้างในสักวัน

ฝ้ายกับกุลธารินทร์เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากพอสมควร หลังจากเรียนจบมัธยมปลายฝ้ายก็แต่งงานกับพจน์ทันที เพราะเธอไม่มีพ่อแม่คอยดูแลส่งเสีย โชคดีที่พจน์รักฝ้ายด้วยใจจริงและมีฐานะทางสังคมที่ไม่ธรรมดานัก ทำให้เพื่อนสาวคนนี้มีชีวิตที่ดีขึ้นตามลำดับ แม้ทั้งสองคนจะมีอายุที่ห่างกันถึงสิบปี แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคของการใช้ชีวิตคู่เลย

“ดีใจจังเลยที่ได้เห็นฝ้ายกับพี่พจน์มีวันนี้ ขอให้มีความสุขกันยิ่งๆขึ้นไปนะคะ แล้ววันแต่งงานของกุล อย่าลืมไปให้ได้นะ พาเจ้าตัวเล็กไปด้วยก็ได้ เดี๋ยวกุลจะจัดพี่เลี้ยงกับน้องรับรองไว้ให้เป็นพิเศษเลย” กุลธารินทร์ยิ้มหวาน

“ไม่พลาดหรอกน่ากุล เตรียมอาหารบำรุงน้ำนมแม่มือใหม่ไว้ให้เราด้วยนะ” ฝ้ายหัวเราะกับสามี

“อย่าพูดเล่นสิ เดี๋ยวเราเอาจริงนะฝ้าย”

“แต่งงานแล้วก็รีบมีลูกเลยนะกุล พี่ดูแค่ผิวเผินก็รู้เลยว่ากุลชอบเด็ก”

“กุลชอบเด็กจริงๆนั่นแหละค่ะพี่พจน์ อยู่ด้วยแล้วสบายใจดี ไม่มีอะไรแอบแฝงกับเราอีกต่างหาก แต่กุลเองก็ยังไม่มั่นใจหรอกนะคะว่าจะมีลูกหลังแต่งงานเลยหรือเปล่า อันนี้คงต้องรอปรึกษาพี่ชลก่อนน่ะค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ เธอเพิ่งอายุครบยี่สิบสามปี หากจะมีลูกเลยก็อาจจะเร็วไป แต่สำหรับชยางกูรก็ถือว่ากำลังอยู่ในช่วงเวลาที่ค่อนข้างเหมาะสม ถึงอย่างไรเธอก็คิดว่าคงแล้วแต่เขา

“พี่ว่าวันนี้กุลกลับได้แล้วนะ ดึกแล้วขับรถเองพี่เป็นห่วง” พจน์มองนาฬิกาบนข้อมือตัวเองพบว่าเวลาล่วงเลยไปจนสี่ทุ่มเศษแล้ว เขาจึงหันมาบอกกับหญิงสาว

“จริงสิ นี่กุลขับรถมาคนเดียวด้วย เราว่ากุลรีบกลับเถอะนะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเล่นกับเจ้าหนูอีก” ฝ้ายเสริม

“เราตั้งใจว่าจะขอตัวกลับพอดีเหมือนกัน ยังไงก็กินอาหารที่มีประโยชน์เยอะๆนะฝ้าย เดี๋ยวเราจะไปถามคุณแม่ว่ามีอะไรบ้างที่ช่วยกระตุ้นน้ำนม แล้วเราจะทำอาหารมาส่งให้ถึงที่นี่เลย” กุลธารินทร์แตะไหล่เพื่อนสาวแล้วยิ้มกว้าง

“ขอบใจมากเลยจ้า อย่าลืมทำมาอย่างที่พูดล่ะกันนะ”

“กุลกลับก่อนนะคะพี่พจน์ ฝากหอมแก้มหลานด้วยนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ช่วงสายๆกุลจะมาใหม่ค่ะ” หญิงสาวหันมาไหว้ชายหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความอบน้อม

“ให้พี่ลงไปส่งที่รถดีไหมกุล” พจน์รับไหว้ แต่แล้วก็นึกเป็นห่วงขึ้นมา

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะพี่พจน์ ตอนนี้ฝ้ายยังเดินเหินไม่สะดวก กุลว่าพี่พจน์อยู่ดูแลฝ้ายดีกว่าค่ะ ข้างล่างมีรปภ.อยู่ คงไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก” กุลธารินทร์ยืนยัน เมื่อบอกลากันเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินกลับลงไปที่ลานจอดรถด้วยความเบิกบาน สำหรับคนเป็นเพื่อนแล้ว เมื่อได้เห็นเพื่อนมีครอบครัวที่แสนสุขก็ย่อมดีใจด้วยเป็นธรรมดา

แทนธีรากระตุกยิ้มเมื่อเห็นกุลธารินทร์เดินออกมาจากลิฟต์ ชายหนุ่มมองซ้ายแลขวาพบว่าทางสะดวก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคงหลับสบายไปแล้ว หลังจากยานอนหลับในเครื่องดื่มชูกำลังที่เขานำไปให้ออกฤทธิ์เต็มที่ ดวงตาคมกล้าจ้องมองไปยังร่างบางระหงที่เดินช้าๆตรงไปที่รถ ก่อนจะล้วงขวดยาสีเทาทึบขนาดราวนิ้วก้อยออกมาจากกระเป๋ากางเกง รีบหยดมันลงบนผ้าเช็ดหน้าสองสามหยด นำขวดยาหย่อนลงที่เดิม แล้วรีบเดินออกจากที่ซ่อนมุ่งหน้าไปทางด้านหลังของอีกฝ่ายอย่างเงียบกริบ

กุลธารินทร์กำลังจะเปิดประตูรถ แต่มือปริศนาของใครคนหนึ่งกลับนำผ้าบางอย่างเอื้อมมาปิดจมูกเธอแน่น หญิงสาวพยายามดิ้นรนต่อสู้ แต่เพียงครู่เดียวสายตาก็พร่าพราย ร่างกายอ่อนระทวยจนแทบไม่มีแรงจะยืนหยัด ต้องเอนกายพิงอกกว้างไว้โดยไม่คิดจะขัดขืนอีก เธอไม่ได้หมดสติอย่างที่ควรจะเป็น เพราะยาที่แทนธีราสั่งซื้อผ่านทางอินเตอร์เน็ตไม่ใช่ยาสลบ แต่เป็นยาปลุกเซ็กที่มีการลักลอบนำเข้ามาอย่างผิดกฎหมาย